Hversdagshugleiðingar

Ég hef bara ekki fleiri jaxla til að bíta á. Ég hef þurft að hlusta á högg, dynki, hlaup, hopp, skóglamur, sjónvarpsfréttir, boltadrippl og ýmislegt fleira, en núna er mælirinn fullur. Þau eru búin að fá sér HEIMABÍÓ. Í gærkvöldi var styrjaldarástand í íbúðinni hjá mér.

Nei, ég er ekki paranoid. Fólk sem kemur í heimsókn til mín á yfirleitt ekki orð til að lýsa undrun sinni á hávaðanum sem berst af efri hæðinni. "Ertu ekki að grínast í mér" og "Þetta getur ekki verið eðlilegt", eru orð sem hafa verið látin falla. Ég talaði við Húseigendafélagið til að leita ráða og þeir sögðu sennilegast að ekki hafi verið sett nægjanleg hljóðeinangrun undir parketið. Þeir sögðu nú reyndar líka að þar sem fólk vissi af því að það væri mjög hljóðbært, sýndi fólk tillitssemi.

Já ég veit að ég er kannski að fara yfir einhverjar línur, en svona er það bara þegar maður er orðin argur. OG ef ég hefði komist í tölvuna í gærkvöldi, hefði þessi færsla varla verið birtingarhæf.