Hversdagshugleiðingar

Finnst það einhvern veginn flottara en að segja að ég sé löt. Ég nenni varla að drattast fram úr rúminu á morgnana. Kenni því um að ég þarf ekki að koma neinum á lappir og þess vegna er ekkert sem dregur mig fram úr.

Ég komst líka illilega að því í gær að ég hef ekkert hjólaþrek lengur. Ég tók fram hjólið og ætlaði bara svona að skella mér í hjólatúr. Ég var farin að pústa í fyrstu brekku og sá fram á að þurfa súrefniskút. Þess vegna keyrði ég með hjólið í skottinu niðrá bensínstöð til að pumpa í dekkin. Sá ekki fram á að meika það að hjóla fram og til baka. Verð að bæta úr þessu. Sjittafokk, ekki ætla ég að fara að gangast við því að ég sé að verða gömul!