Hversdagshugleiðingar

Ég verð að viðurkenna að ég er ekki öflugasti mótmælandi sem fyrirfinnst, en ég legg þó mitt af mörkum. Ég mætti á Austurvöll/Þjóðleikhúskjallarann í gærkvöldi og upplifði stemmningu sem var engu lík. Þarna var samankomið fólk af öllum aldri og samhugurinn var gífulegur. Því miður var þarna líka töluvert um lið sem var með skrílslæti og sverti annars friðsamleg mótmæli. Ég er mjög ósátt við þá sem virðast halda að mótmæli snúist um að grýta matvælum og öllu lauslegu í lögreglu og kveikja í rusli, jólatrjám og garðbekkjum. Það er alveg hægt að koma sinni skoðun á framfæri á friðsaman hátt, eins og hefur sýnt sig á samkomum sem fara fram á Austurvelli á laugardögum.

Þegar mótmæli berast í tal, er fólk yfirleitt hneykslað á þessu framferði mínu og segist sko ekki láta sjá sig á svona samkomum. Ég er mjög hissa á þessum viðbrögðum. Er stór hluti þjóðarinnar kannski bara sáttur við ástandið eins og það er í dag?

Margir virðast þeirra skoðunar að þeir sem séu við stjórn hafi bara gert það besta sem hægt var að gera í stöðunni og það hafi bara ekki verið hægt að gera betur. Ég get bara ekki verið sammála því, og þess vegna held ég áfram að mótmæla. Mótmæla setu ríkisstjórnar, stjórn Seðlabankans og stjórn Fjármálaeftirlitsins...á friðsaman hátt.