Hversdagshugleiðingar

Eins og veðrið er búið að vera undanfarið, þá hlaut að koma að því. Í morgun var ég alveg föst. Litli bíllinn minn sat í skafli úti á plani og honum varð ekki haggað. Ég varð því að sníkja far í vinnuna. Eftir að vinnu lauk, ákvað ég að splæsa á leigubíl heim og vonaði alla leiðina að það væri búið að skafa planið svo ég kæmist á bílnum í fyrramálið. En nei. Bíllinn stóð ennþá í sama skafli og ég er strax farin að velta því fyrir mér hvernig ég á að koma börnum í skóla og mér í vinnuna í fyrramálið.

Bíllinn er svo kyrfilega fastur að ég þori ekki að taka sénsins á því að hreyfa hann og sitja svo föst, fyrir öllum hinum bílunum. Það sorglega er að ef ég kæmist út af planinu og niður á horn, þá væri leiðin greiðfær.

Því má svo bæta við að leigubíllinn sem keyrði mig heim, sat fastur fyrir utan hjá mér (hann fór þó ekki inn planið) og varð að kalla á annan bíl til hjálpar.

Ég held að ég sé farin að leita mér að jeppa.