Hversdagshugleiðingar

Ég á ömmu og afa á lífi. Afi minn verður 95 ára í október og amma er 83 ára. Þau búa í þjónustuíbúð, því það er hvergi pláss fyrir þau á elliheimilum. Afi er búinn að vera í biðlista í langan tíma, en amma er ekki einu sinni orðin hæf fyrir elliheimili. Þar af leiðandi verður hann sjálfsagt settur á elliheimilið á undan henni. Þetta eru hjón sem eru búin að vera saman í rúmlega sextíu ár og nú á allt í einu að fara að stía þeim í sundur. Það finnst mér algert hneyksli. Mér finnst þó enn verra að láta 83 ára gamla, astmaveika konu, þurfa að hugsa um aldraðan eiginmann sinn. Mann sem er svo utan við sig og kalkaður að það þarf að passa upp á hann 24/7.

Ég verð bara að segja að mér finnst þetta sorglegt. Ef það er þetta sem bíður mín, þá kvíðir mig fyrir því að verða gömul. Það er sorglegt að fullorðið fólk þurfi að búa við svona aðstæður. Er virkilega ekki hægt að búa öldruðum áhyggjulaust ævikvöld? Það er stöðugt verið að tönglast á því að útrýma biðlistum á leiðskólum, en mér sýnist þetta farið að vera miklu stærra vandamál.

Strax eftir helgina ætla ég að byrja að hringja og kvarta og rífast. Það virðist vera það eina sem dugar í þessu þjóðfélagi. Veit einhver símann hjá Villa borgarstjóra?