Hversdagshugleiðingar

Sonurinn er búinn að vera lasinn undanfarið. Ég hef ekki mætt í vinnu í tvo daga. Ég hef gaman af því að vera heima að sinna syninum, en er drullufúl yfir samviskubiti sem læðist yfir mig gagnvart vinnunni. Þegar ég mældi hann áðan fékk ég hálfgert áfall. Drengurinn var ennþá með 38,7 stiga hita, og samviskubitið hrópaði á mig. Ég hafði því samband við minn fyrrverandi og benti honum á það að ég væri búin að vera heima í tvo daga og spurði hvort hann gæti tekið næstu tvo daga. Bara vera hörð á þessu og láta hann ekki komast upp með neitt. EN hann mótmælti og sagðist þurfa að mæta á rosalega merkilegan fund á morgun. Hann spilar alltaf út þessu trompi. Ég sagði því með þjósti "Og hvernig eigum við að leysa þetta, ég verð að mæta í vinnu á morgun!". Málið er ennþá í athugun.

Núna er ég örg út í sjálfa mig. Af hverju er ég svona ofur samviskusöm að ég get ekki verið heima og knúsað veika barnið. Af hverju þarf ég að stressa mig á því að mæta í vinnu. Ætli þetta sé hlutskipti útivinnandi mæðra? Þessi eilífa togstreita á milli vinnu og heimilis. Eða er það bara ég sem er að tapa vitinu.