Hversdagshugleiðingar

Í dag hefði hann Sævi minn átt afmæli. Í 10 ár var hann partur af minni tilveru. Ég var að vinna á skrifstofunni hjá Háskólabíó og þar var Sævi þekktur. Allir sem hafa stundað vinnu eða nám í Háskólabíó hér í den, vita hver Sævi var. Hann fór ekki framhjá neinum. Á hverjum morgni tók hann á móti mér með útbreiddan faðm og yfirleitt klappaði hann um leið og hann sá mig og kallaði "Veiga mín, elskan mín, ertu komin". Hann var sérstök sál hann Sævi. Hann bjó á sambýli við Rauðarárstíg, en kom á hverjum morgni í vinnuna með leið 3. Hann var dyntóttur og ekki alltaf auðvelt að fá hann til að vinna sín verk. Þegar hann sá mig nálgast með pósttöskuna, faldi hann sig yfirleitt bak við súlu og stundum þverneitaði hann að fara. Hann sá þó oftast að sér og endaði með að samþykkja förina. Hann var óspar á kaffið og vildi alltaf sækja það fyrir mann, en stundum væri bollinn orðinn hálfur þegar hann komst á skrifborðið. Börn voru í miklu uppáhaldi hjá Sæva og þau elskuðu hann.

Ekki veit ég hvort Sævi hefði verið ánægður með veðurfarið á afmælisdeginum, því Sævi þoldi ekki snjó. Þegar snjóaði, stormaði Sævi í símasjálfsalann í andyrinu og skipaði Guði að láta hætta að snjóa. Ég gat því ekki annað en brosað þegar mér var hugsað til hans Sæva míns, þar sem ég braust í gengum skaflana í morgun.

Eitt er víst. Ég er ríkari manneskja að hafa þekkt hann og ég mun aldrei gleyma honum. Blessuð sé minning hans.