Hversdagshugleiðingar

Það voru heldur þreytulegar konur (og nokkrir menn), sem hittust við Bókasafn Kópavogs klukkan hálf fimm á mánudagsmorgni. Spennan og eftirvæntingin skein samt úr hverju andliti. Að sjálfsögðu var verslað í Fríhöfninni og síðan var sest niður og fengið sér smá hressingu.

Flogið var beint til Helsinki, þar sem rútur tóku á móti hópnum. Lagt var í skoðunarferð um borgina, þar sem stoppað var við markverðustu staðina. Auðvitað var lagið tekið, á aðaltorginu og við minnismerki Sibeliusar. Að lokinni skoðunarferð var farið aftur í rútu og nú lá leiðin í sendiráðið að hitta Jón Baldvin og frú. Nokkuð formlegt en mjög skemmtilegt. Drukkin óteljandi glös af góðu hvítvíni, en eitthvað var lítið um veitingar. Það var nákvæmlega einn þjónn með bakka af snittum sem sextíu konur réðust á, enda margar orðnar svangar.

Að því loknu var keyrt af stað til Lahti. Á leiðinni var stoppað á veitingarstað, við stærsta skíðastökkpall sem ég hef séð. Þegar stigið var út úr rútunni, blasti við stórt ljósaskilti sem á stóð: "Womens Choir of Reykjavik, Welcome to Lahti". Það var ekki laust við að maður yrði klökkur. Og mikið var maður svangur.

Síðan var ekið inn í miðborg Lahti, þar sem hópurinn tékkaði sig inn á Hótel Salpaus. Ágætis hótel, fábrotið og snyrtilegt. Sumir fóru beint á barinn, en aðrir beint í háttinn.