Hversdagshugleiðingar

Ég er ekki frá því að ég hafi hreinlega misst mig á tónleikunum í gær. Ég hoppaði og skoppaði, klappaði og söng hástöfum. Það var heldur ekki annað hægt, þetta voru svo æðislegir tónleikar. Ég spáði nú í það hvort það væri sæmandi fyrir húsmóður úr Kópavoginum að verða svona stjórnlaus á tónleikum, en ákvað að ég ætti skilið að fá útrás. Ég stóð frekar framarlega, allavega nógu framarlega til að sjá goðin mjög vel og vera í troðningnum.

Fyrir 20 árum voru þetta átrúnaðargoðin. Ég átti allar plöturnar, veggi þakta plakötum og kunni alla textana. Ég var rosalega skotin í John Taylor og dreymdi um að sjá þá. Loksins þegar ég svo fékk að sjá þá, var ég síður en svo fyrir vonbrigðum. Þeir eru ennþá sætir og flottir og John er ennþá rosalega sexí í leðurbuxum og alles.

Ég á eftir að vera í sæluvímu í langan tíma.