Hversdagshugleiðingar

Ég á son sem talar alveg ótrúlega mikið. Hann er sítalandi frá þeirri stundu sem hann opnar augun á morgnana og þangað til að hann lognast út af á kvöldin. Það eru engin skilyrði að hann hafi einhvern til að tala við, stundum talar hann bara við sjálfan sig. Það getur verið skondið stundum, þegar maður heyrir í honum inná klósetti í hrókasamræðum við sjálfan sig. Stundum verðum við mæðgur svo þreyttar á honum að hann er vinsamlegast beðinn um að hvíla munninn í smá stund.

Ég held að það sé alger vitleysa að það séu bara konur sem tali mikið. Ég þekki nokkur eintök af karlmönnum sem geta sko alveg talað mann í kaf.