Hversdagshugleiðingar

Nú hafa þessir dómsdagshálfvitar, sem eru að byggja blokkina mína, endanlega gengið fram af mér. Þegar ég vaknaði í morgun, var ekkert kalt vatn að fá. Ég þakka fyrir að ég byrjaði á að bursta í mér tennurnar, svo ég gat notað síðustu dropana til þess. Þegar ég ætlaði í mína daglegu morgunsturtu, til að vakna almennilega, þá var kalda vatnið búið. Að fara ekki í sturtu á morgnana er fyrir mér það sama og að fara öfugu meginn framúr. Ég varð algerlega brjáluð. Verkstjórinn má bara þakka fyrir að hafa ekki orðið á vegi mínum þegar ég stormaði af stað í vinnuna.

Það eru orðnir næstum tveir mánuðir síðan ég flutti inn og þessir menn eru ekki ennþá búnir að ganga frá ýmsum smáhlutum. Það vantar ennþá dyrakarma á tvö herbergi, það vantar rósettur á handklæðaofn og þannig smotterí. Þegar ég rekst á verkstjórann, er alltaf sama svarið "Æ já, það var víst eftir". Í dag er mér skapi næst að hengja þennan mann upp á neðri hárunum. Þegar ég spyr hvenær ég fái geymsluna mína afhenta er alltaf sama svarið "Í næstu viku". Á meðan verð ég að hafa reiðhjól, sleða og skíði inní stofu, að ónefndum öllum kössunum.

Ég er sein til vandræða, en þetta er að verða aðeins tú mötsj.